) ، تنش رطوبتی ملایم (W 50٪))، عامل فرعی کود نیتروژن (صفر، 60 و 120 کیلوگرم در هکتار) و عامل فرعی فرعی دو رقم جو در نظر گرفته شد. در سال دوم، تیمار دیم نیز به رژیم آبیاری اضافه شد، اما، سایر تیمارها مشابه سال اول بود. نتایج نشان داد که تأثیر تنش رطوبتی، کود نیتروژن و رقم بر عملکرد دانه و اجزای آن و درصد و مقدار پروتئین دانه در هر دو سال از نظر آماری معنی­دار بود. در شرایط تنش خشکی شدید و دیم، به‌ترتیب در سال اول و دوم، عملکرد و مقدار پروتئین دانه در رقم نیمروز بیشتراز رقم یوسف بود. در سال اول (209 میلی­متر بارندگی)، تنش رطوبتی ملایم عملکرد دانه را به‌طور معنی­دار در هر دو رقم کاهش داد (8% در رقم نیمروز و 12% در رقم یوسف). اما، در سال دوم (300 میلی­متر بارندگی)، تنش رطوبتی ملایم عملکرد دانه رقم نیمروز را کاهش معنی‌دار نداد. برهمکنش رژیم آبیاری و کود نیتروژن بر عملکرد دانه در هر دو سال معنی­دار بود. در شرایط آبیاری کامل، عملکرد دانه به‌طور معنی­دار تا سطح 120 کیلوگرم کود نیتروژن افزایش یافت (28% و 26% در مقایسه با شاهد به‌ترتیب در سال اول و دوم)، اما، در سایر رژیم­های آبیاری عملکرد دانه فقط تا سطح 60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار افزایش یافت. در مجموع، رقم نیمروز در شرایط تنش خشکی شدید و دیم نسبت به رقم یوسف برتری داشت. هم‌چنین، با در نظر گرفتن جنبه­های اقتصادی، رقم نیمروز، تنش رطوبتی ملایم و 60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار در سال­هایی با 300 میلی­متر بارندگی (مانند سال دوم این آزمایش) قابل توصیه است.