به منظور بررسی روش ­ های مختلف جداسازی بذر طالبی ( Cucumis melo L . var. reticualus ) از بافت ­ های گوشتی اطراف آن (پلاسنتا) و هم‌چنین تأثیر این روش­ها بر ویژگی­های مختلف جوانه‌زنی بذر، پژوهشی در سال 1387 در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی ورامین انجام شد. در این پژوهش، که با استفاده از طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار صورت پذیرفت، از سه روش جداسازی بذر همچون تخمیر (به مدت 24 و 48 ساعت)، اسید سولفوریک (5/0، 1، 2، 12، 24، 49 و 98 درصد) و اسید کلریدریک (5/0، 1، 2، 8/4، 5/9، 18 و 38 درصد) استفاده شد. نتایج آزمایش نشان داد که تیمار اسید سولفوریک 98%، ظرف مدت 5 دقیقه فرایند جداسازی بذر را به خوبی انجام داده و با داشتن سرعت جوانه‌زنی 058/0 بذر جوانه زده در روز از تیمارهای برتر آزمایش محسوب گردید. در تیمار اسید کلریدریک، به ویژه در غلظت­های زیاد (18 و 38 درصد)، اگرچه جداسازی بذر با سرعت قابل قبولی انجام شد و اثرهای مثبتی نیز بر سرعت و میزان جوانه‌زنی بذر داشت، اما آزمون هدایت الکتریکی محلول بذر نشان داد که این تیمارها باعث افزایش نشت مواد سلولی شده و هم‌چنین کاهش معنی­دار طول ریشه­چه و ساقه­چه را نیز به دنبال خواهند داشت. تیمارهای تخمیر، بجز طولانی کردن مدت زمان لازم برای جداسازی بذر (24 و 48 ساعت)، اثرهای مثبتی بر جداسازی و ویژگی­های جوانه‌زنی داشتند. در بین تیمارها، تیمار اسید سولفوریک 98% هم به واسطه جداسازی بذر از قسمت­های گوشتی در زمان کمتر و هم به دلیل اثر مثبت بر ویژگی­های جوانه‌زنی بر سایر تیمارها برتری داشت.