این آزمایش به منظور بررسی تأثیر کاربرد روش خشکی قسمتی از منطقه ریشه بر ویژگی‌های کمّی و کیفی توت فرنگی رقم سلوا انجام شد. آزمایش در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار اجرا گردید. یک هفته پس از کاشت نشاها، رژیم‌های متفاوت آبیاری شامل FC: FC (رطوبت در هر دو طرف ریشه در حد ظرفیت زراعی)، FC: 1/2 FC (رطوبت در یک طرف ریشه در حد ظرفیت زراعی و در طرف دیگر ریشه در حد نصف ظرفیت زراعی)، FC: Dry (رطوبت در یک طرف ریشه در حد ظرفیت زراعی و طرف دیگر ریشه عاری از رطوبت)، Dry 1/2 FC: (رطوبت در یک طرف ریشه در حد نصف ظرفیت زراعی و طرف دیگر ریشه عاری از رطوبت) و 1/2 FC: 1/2 FC (رطوبت در هر دو طرف ریشه در حد نصف ظرفیت زراعی) به دو طرف نشاها توسط قطره‌چکان‌ها (با کنترل حسگرهای دستگاه رطوبت‌سنج) اعمال شد. صفاتی نظیر وزن تر اندام‌های رویشی و میوه، تعداد برگ، شاخص کلروفیل، سطح برگ، نشت الکترولیت، پرولین و مواد جامد محلول اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که بیشترین مقدار وزن تر اندام‌های رویشی و میوه، تعداد برگ، شاخص کلروفیل و سطح برگ در تیمارهای FC: FC وFC: 1/2 FC وجود دارد. بیشترین مقدار نشت الکترولیت، پرولین و مواد جامد محلول در تیمار Dry 1/2 FC: مشاهده گردید. گیاهان تحت این روش توسط مکانیسم‌هایی مانند تولید پرولین و کاهش تعداد و سطح برگ مقاومت چشم‌گیری در مقابل تنش خشکی نشان دادند.

واژه‌های کلیدی: آبیاری، ظرفیت زراعی، خشکی جزیی ریشه، پرولین

متن کامل [PDF 204 kb]   (1131 دریافت)