استفاده از هورمون‌های رشد گیاهی و کاربرد میکروارگانیسم‌های مفید از جمله روش‌های مقابله با خشکی هستند. این تحقیق با هدف بررسی تیمار با سالیسیلیک اسید و تلقیح با میکوریز در سطوح مختلف آبیاری در گیاه بزرک به‌صورت فاکتوریل با طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در 3 تکرار در اتاقک رشد دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان و در سال 1390- 1389 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل رژیم‌های آبیاری در 3 سطح (100%، 70% و 40% رطوبت ظرفیت زراعی)، میکوریز در 3 سطح (عدم تلقیح و تلقیح با 2 گونه گلوموس موسه و گلوموس اینترارادیسز) و تیمار بذر با سالیسیلیک اسید در 2سطح (تیمار با غلظت 250 میکرومولار و بدون تیمار) بودند. سطح 40%ظرفیت زراعی باعث کاهش تعداد برگ، طول ریشه، ارتفاع، وزن خشک ریشه، ساقه، برگ و کل اندام هوایی، تعداد دانه در کپسول، تعداد و وزن کپسول و عملکرد دانه در بوته و افزایش قطر وزیکول و کلنیزاسیون شد. هر دو گونه میکوریز در هر 3 سطح آبیاری اثرات مثبتی بر صفات مورد بررسی داشتند. به‌طوری‌که تحمل به خشکی گیاهان بزرک تلقیح شده با میکوریز بخصوص توسط گلوموس موسه نسبت به گیاهان بدون تلقیح افزایش یافت. سالیسیلیک اسید بیشتر صفات مورد بررسی را کاهش داد. هم‌چنین تلقیح با میکوریز و تیمار با سالیسیلیک اسید باعث کاهش صفات مورد بررسی نسبت به شرایط تلقیح با میکوریز و عدم کاربرد سالیسیلیک اسید شد. به‌طورکلی سطح 100% ظرفیت زراعی و گلوموس موسه بترتیب بهترین سطح آبیاری و بهترین قارچ میکوریز بودند. از این‌رو پیشنهاد می‌شود که کاربرد قارچ‌های میکوریز بخصوص گونه گلوموس موسه در کشت گیاه بزرک بدون تیمار با سالیسیلیک اسید به ویژه در شرایط تنش خشکی، افزایش یابد، زیرا علاوه بر افزایش عملکرد، در مصرف آب نیز صرفه‌جویی شده و گیاه را نسبت به بروز شرایط تنش مانند تنش خشکی متحمل‌تر می‌سازد.

واژه‌های کلیدی: خشکی، عملکرد، کلنیزاسیون، گلوموس موسه، گلوموس اینترارادیسز

متن کامل [PDF 218 kb]   (1193 دریافت)