از جمله مشکلات اساسی انتقال درختان در فضای سبز، میزان بالای تلفات و سرعت استقرار پائین درختان به‌ویژه در سال اول انتقال می‌باشد. پژوهش حاضر به‌منظور دستیابی به مناسب‌ترین شرایط استقرار درختان کاج تهران و چنار منتقل‌شده در فضای سبز اصفهان، در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با چهار تکرار و سه تیمار شامل نحوه ‌انتقال (ریشه لخت و ریشه توپی)، سن (جوان و بالغ) و هورمون IBA (صفر و 150 میلی‌گرم بر لیتر) انجام شد. درختان مورد نظر طی سال‌های 1387 و 1388 در سه بازه زمانی فصل خواب، اوائل و اواخر فصل رشد انتقال یافتند. درصد زنده‌مانی و شاخص سرعت رشد نسبی بر مبنای ارتفاع (RGRH) و قطر تنه (RGRD) درختان در سال‌های اول و دوم پس از انتقال مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد انتقال درختان در اوائل فصل رشد از موفقیت بیشتری در مقایسه با دو بازه‌ی زمانی دیگر برخوردار است. در سال اول، درصد زنده‌مانی درختان منتقل ‌شده به روش ریشه‌توپی و در سن جوان، به‌طور معنی‌داری در مقایسه با درختان بالغ و ریشه ‌لخت افزایش یافت. تأثیر معنی‌دار تیمار سن در سال دوم نیز مشاهده گردید. در هیچ‌یک از دو گونه مورد بررسی، درصد زنده‌مانی تحت‌تأثیر هورمون IBA افزایش نیافت. نتایج هم‌چنین مؤید تأثیر معنی‌دار انتقال به روش ریشه‌توپی و در سن جوان در افزایش RGRH و RGRD درختان کاج طی اولین سال پس از انتقال بود. با‌توجه به نتایج این تحقیق می‌توان ضمن توصیه انتقال درختان کاج و چنار در اوائل فصل رشد، جابه‌جایی به روش ریشه‌توپی و در سن جوان را به-منظور افزایش زنده‌مانی و استقرار این درختان پیشنهاد نمود.

واژه‌های کلیدی: چنار، زمان انتقال، سرعت رشد نسبی، کاج تهران، جابه جایی

متن کامل [PDF 1431 kb]   (2414 دریافت)