به‌منظور بررسی اثر تیمارهای ترینگزاپک‌اتیل (صفر، 250 و 500 گرم در هکتار) و پاخوری (پاخوری و عدم پاخوری) روی ویژگی‌های فیزیولوژیک و مورفولوژیک علف گندمی، آزمایشی در سال 1391 - 1390 در مزرعه‌ی کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان به‌صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار انجام شد. صفات مورد مطالعه شامل ارتفاع بوته، تراکم بوته، وزن تر و خشک اندام هوایی، پنجه‌زنی، میزان کلروفیل، قندهای محلول اندام هوایی و ریشه بودند. نتایج نشان داد که ترینگزاپک‌اتیل باعث کاهش معنی‌دار ارتفاع بوته، وزن تر و خشک قسمت کوتاه شده گردید. غلظت‌های 250 و 500 گرم درهکتار ترینگزاپک‌اتیل ارتفاع بوته را به‌ترتیب 23/21 و 85/31 درصد کاهش داد. تنش ترافیک نیز موجب کاهش ارتفاع بوته، وزن تر و خشک چمن شد. کاهش ارتفاع بوته ناشی از تنش ترافیک 40/10 درصد بود. کاربرد ترینگزاپک‌اتیل موجب افزایش تراکم بوته، پنجه‌زنی و کلروفیل گردید، درحالی‌که تیمار ترافیک محتوی کلروفیل را کاهش داد و تأثیر معنی‌داری بر پنجه‌زنی و تراکم علف گندمی نداشت. پنجه‌زنی در غلظت 500 گرم در هکتار ترینگزاپک‌اتیل، نسبت به تیمار شاهد 36 درصد افزایش یافت. نتایج نشان داد تیمار ترینگزاپک‌اتیل و پاخوری کربوهیدرات های محلول در اندام هوایی و ریشه را به‌طور معنی‌داری افزایش دادند. بر اساس نتایج آزمایش حاضر علف گندمی، چمنی مقاوم به پاخوری بوده و به‌نظر می‌رسد که استفاده از ترینگزاپک‌اتیل جهت افزایش مقاومت این گیاه به تنش پاخوری مفید خواهد بود.

واژه‌های کلیدی: علف گندمی، ترینگزاپک اتیل، تنش پاخوری، میزان رشد

متن کامل [PDF 228 kb]   (1016 دریافت)