به منظور بررسی تأثیر مصرف هگزاکونازول بر صفات کمی و کیفی دو رقم سویا در شرایط تنش کم‌آبی، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در سال زراعی 90 - 1389 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس به اجرا درآمد. عوامل مورد بررسی در این پژوهش شامل ارقام سویا (L17 و کلارک63)، غلظت هگزاکونازول (صفر و 35 میلی‌گرم در لیتر) و سطوح آبیاری (آبیاری مطلوب و تنش کم‌آبی در سطح 60 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس) بود. محتوای کلروفیل، نسبت Fv/Fm، عملکرد دانه، اجزای عملکرد، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، درصد پروتئین و روغن دانه بررسی شد. نتایج نشان داد که اکثر صفات تحت تأثیر تیمارهای آبیاری و هگزاکونازول قرار گرفتند و ارقام مورد بررسی نیز واکنش متفاوتی نسبت به تیمارهای آزمایش نشان دادند. کاربرد هگزاکونازول در هر دو سطح تیمار آبی و در هر دو رقم سبب افزایش عملکرد دانه گردید اما در شرایط تنش، میزان افزایش عملکرد دانه ناشی از کاربرد هگزاکونازول در رقم L17 (99/35 درصد) نسبت به کلارک63 (53/14درصد) در مقایسه با عدم کاربرد این ترکیب، بیشتر بود. از بین اجزای عملکرد تعداد غلاف در بوته بیشترین سهم را در تنظیم عملکرد دانه داشت. درصد پروتئین دانه در رقم کلارک63 در شرایط تنش کم‌آبی در پاسخ به تیمار هگزاکونازول 14/6 درصد افزایش یافت اما در رقم L17 تحت‌تأثیر این تیمار قرار نگرفت. درصد روغن تحت‌تأثیر هیچ یک از تیمارهای آزمایش قرار نگرفت. در مجموع در هر دو رقم کاربرد هگزاکونازول سبب تخفیف اثرات تنش کم‌آبی گردید و ارقام مورد بررسی عکس‌العمل متفاوتی نسبت به این ترکیب داشتند و در شرایط تنش عملکرد دانه رقم L17 عکس‌العمل مطلوب‌تری به هگزاکونازول داشت ضمن این‌که این ترکیب سبب بهبود کیفیت دانه رقم کلارک63 گردید.

واژه‌های کلیدی: تنش کم‌آبی، هگزاکونازول، سویا، عملکرد، درصد پروتئین، درصد روغن

متن کامل [PDF 946 kb]   (1751 دریافت)