به‌منظور ارزیابی علف‌کش‌های رایج کشت نشایی برنج در شرایط کشت مستقیم مرطوب رقم هاشمی، این پژوهش در قالب طرح بلوک‌های کامل ‌تصادفی با سه تکرار به اجرا در آمد. تیمار‌ها شامل کاربرد مقادیر توصیه‌شده علف‌کش‌های پرتیلاکلر (1)، اگزادیارژیل+ بن‌سولفورون‌متیل (2)، افزودن پروپانیل یا تیوبنکارب به تیمار 1 و2 (3 تا 6)، افزودن سینوسولفورون به تیمارهای 3 تا 6 (7 تا10) و نیز شرایط عاری (11) و آلوده به (12) علف‌های هرز بود. بیشترین آلودگی کل علف‌های هرز به‌ترتیب در کاربرد پرتیلاکلر، اگزادیارژیل+ بن‌سولفورون‌متیل و پرتیلاکلر به‌همراه پروپانیل یا تیوبنکارب مشاهده شد. بیشترین ارتفاع برنج در شرایط آلوده به علف هرز ثبت شد؛ درحالی‌ که بیشترین مقدار برای سایر صفات در  شرایط وجین دستی علف‌های هرز مشاهده شد. در مقایسه تیمارهای کاربرد علف‌کش با یکدیگر، کمترین رشد و عملکرد برنج در کاربرد پرتیلاکلر (به‌واسطه بیشترین میزان رقابت علف‌های هرز) و اگزادیارژیل+ بن‌سولفورون‌متیل+ تیوبنکارب ثبت شد. در تیمار اخیر تعداد خوشه و دانه و وزن هزاردانه کمتر از کاربرد انفرادی پرتیلاکلر بود. از آنجا که کاربرد اگزادیارژیل+ بن‌سولفورون‌متیل در کنترل علف‌های هرز بهتر از گروه پرتیلاکلر بودند و نیز با توجه به کنترل مؤثر اویارسلام با کاربرد بن‌سولفورون‌متیل و سوروف با کاربرد تیوبنکارب، لذا علت این امر را می‌توان مرتبط با اثرات گیاه‌سوزی بالاتر کاربرد اگزادیارژیل+ بن‌سولفورون‌متیل+ تیوبنکارب بر برنج دانست. در تیمارهای کاربرد علف‌کش‌ها، بیشترین تعداد پنجه و خوشه و عملکرد بیولوژیک و دانه در کاربرد اگزادیارژیل+ بن‌سولفورون‌متیل+ پروپانیل مشاهده شد. به‌طور کلی به‌نظر می‌رسد که با وجود کنترل مطلوب علف‌های هرز، رقم هاشمی نسبت به کاربرد علف‌کش‌ها در شرایط خاک اشباع حساس بوده و دچار گیاه‌سوزی شده است.