به‌منظور امکان‌سنجی کاهش رشد رویشی و بهبود رشد زایشی در توت‌فرنگی، پژوهشی با استفاده از پاکلوبوترازول و پروهگزادیون کلسیم روی توت‌فرنگی رقم پاروس در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار در گلخانه انجام شد. پروهگزادیون‌ کلسیم در سه غلظت شامل صفر، 100 و 150 میلی‌گرم در لیتر و پاکلوبوترازول در چهار غلظت شامل صفر، 60، 90 و 120 میلی‌گرم در لیتر در دو نوبت (چهار هفته پس از کاشت و سه هفته پس از نوبت اول) محلول‌پاشی شدند. نتایج نشان داد که کاربرد پاکلوبوترازول، پروهگزادیون‌ کلسیم و همچنین برهمکنش آنها بر ارتفاع گیاه، وزن تر گیاه، طول دمبرگ، وزن ویژه برگ، نسبت وزنی ریشه، تعداد طوقه، تعداد میوه، عملکرد و شاخص برداشت تأثیر معنی‌داری داشت. غلظت 120 میلی‌گرم در لیتر پاکلوبوترازول بدون استفاده پروهگزادیون ‌کلسیم کمترین ارتفاع گیاه را داشت. بیشترین تعداد گل و طوقه در تیمار ترکیبی 100 میلی‌گرم در لیتر پروهگزادیون‌ کلسیم و 60 میلی‌گرم در لیتر پاکلوبوترازول به‌دست آمد. استفاده از این کندکننده‌ها بر وزن میوه تأثیر معنی‌داری نداشت. اثر پروهگزادیون ‌کلسیم و ترکیب آن با پاکلوبوترازول بر تعداد گل و ترکیب پاکلوبوترازول و پروهگزادیون ‌کلسیم بر درصد میوه‌بندی معنی‌دار شد. تیمار 100 میلی‌گرم در لیتر پروهگزادیون‌ کلسیم بدون پاکلوبوترازول مؤثرترین تیمار در افزایش میوه‌بندی بود. به‌طورکلی نتایج نشان داد که استفاده از کندکننده‌ها رشد رویشی را کاهش و رشد زایشی را تسریع می‌کنند که غلظت 100 میلی‌گرم در لیتر پروهگزادیون‌کلسیم و 60 میلی‌گرم در لیتر پاکلوبوترازول مؤثرترین تیمار در افزایش رشد زایشی بود.