به‌منظور بررسی تأثیر آبیاری تکمیلی و کودهای بیولوژیک بر عملکرد، انتقال ماده خشک و برخی صفات فیزیولوژیک جو تحت شرایط دیم، آزمایش فاکتوریلی در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1395 انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل سه سطح آبیاری (عدم آبیاری یا کشت دیم (I₁)، آبیاری تکمیلی در 50 درصد مراحل غلاف رفتن (I₂) و ظهور سنبله (I₃)) و کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد کودهای زیستی به عنوان شاهد (Q₁)، کاربرد میکوریزا (Q₂)، ازتوباکتر (Q₃)، کاربرد توأم ازتوباکتر و میکوریزا (Q₄)) بودند. نتایج نشان داد که آبیاری تکمیلی در مرحله غلاف رفتن و کاربرد توأم میکوریزا و ازتوباکتر، کارایی فتوشیمیایی فتوسیستم II (Fv/Fm)، شاخص کلروفیل و محتوای نسبی آب برگ پرچم را نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی تحت شرایط دیم افزایش داد. شرایط دیم و عدم کاربرد کودهای زیستی موجب افزایش هدایت الکتریکی و سهم مشارکت فرایند انتقال مجدد ماده خشک در عملکرد دانه شد. بیشترین و کمترین عملکرد دانه (268/2 و 206/5 گرم در متر‌مربع) به‌ترتیب در آبیاری تکمیلی در مرحله غلاف رفتن با کاربرد توأم میکوریزا و ازتوباکتر و عدم کاربرد کودهای زیستی تحت شرایط دیم به‌دست آمد. از این‌رو به‌نظر می‌رسد که کاربرد کودهای زیستی و آبیاری تکمیلی می‌تواند به‌واسطه بهبود برخی صفات فیزیولوژیک، عملکرد دانه جو تحت شرایط دیم را افزایش دهد.