به‌منظور بررسی اثر نیتروژن و تداخل علف‌های هرز بر رشد و عملکرد چغندرقند، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1390 در منطقه حنا (سمیرم، اصفهان) اجرا شد. تیمارها شامل چهار سطح نیتروژن خالص از منبع اوره (صفر،210،150،70 کیلوگرم در هکتار) به‌عنوان فاکتور اصلی و تداخل علف هرز در مراحل رشدی چغندرقند (6-8-10-12برگی و تمام مراحل رشد) به‌عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که اثر بر هم‌کنش نیتروژن و علف هرز بر ویژگی‌های کمّی و کیفی چغندرقند (عملکرد ریشه و قند) در سطح احتمال پنج درصد معنی‌دار بود. با افزایش سطح نیتروژن از 150 به 210 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، قند ملاس، سدیم و نیتروژن مضره به‌طور معنی‌داری به‌ترتیب به‌میزان 7/48، 24/26 و 21/09 درصد افزایش و درصد قند ناخالص، ضریب قلیائیت، درصد قند قابل استحصال نیز به‌طور معنی‌داری به‌ترتیب به‌میزان 3/09، 8/18، 4/78 درصد کاهش یافتند.  بیشترین افزایش وزن تر کل، وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه، کل ماده خشک و عملکرد ریشه (به‌ترتیب 2/10، 2/18، 1/55، 1/73 و 1/33 برابر) در بالاترین سطح نیتروژن (210 کیلوگرم در هکتار) و حضور علف هرز در مرحله شش‌برگی در مقایسه با عدم مصرف نیتروژن به‌دست آمد. کاهش مدت زمان رقابت علف هرز و یا وجین علف هرز در مرحله شش‌برگی چغندرقند به‌همراه افزایش نیتروژن تا سطح 150 کیلوگرم در هکتار منجر به کاهش تداخل علف هرز و اثرات سوء نیتروژن بر ویژگی‌های کیفی و نیز افزایش عملکرد ریشه چغندرقند شد.