به‌منظور ارزیابی تأثیر پرایمینگ بذر و تلقیح دو گونه میکوریز بر تعدادی از خصوصیات فیزیولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد گندم رقم پارسی در شرایط تنش شوری آزمایشی به‌صورت اسپیلیت‌پلات فاکتوریل بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال‌های زراعی 94-1393 و 95-1394 در مزرعه مرکز آموزش جهاد کشاورزی اصفهان انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل دو سطح آبیاری با آب شور (با هدایت الکتریکی 3 و 11 دسی‌زیمنس بر متر) در کرت‌های اصلی، سه سطح کاربرد قارچ گلوموس (گونه اینترارادیس، گونه موسه‌آ و بدون کاربرد) و دو سطح پرایمینگ بذر (هیدروپرایمینگ به‌صورت پرایم در مزرعه و پرایم‌نشده) به‌صورت فاکتوریل در کرت‌های فرعی بود. نتایج تجزیه مرکب نشان داد که تنش شوری بر بسیاری از صفات اندازه‌گیری شده مؤثر بود و کاربرد میکوریز موجب کاهش اثرات منفی تنش بر تجمع سدیم در اندام هوایی، شاخص سبزینگی، تعداد سنبله در بوته و وزن هزاردانه شده و دارای برهم‌کنش معنی‌داری با تنش شوری بودند. کاربرد گونه اینترارادایس در مقایسه با موسه‎آ مقدار سدیم برگ را در شرایط شوری حدود 17 درصد کاهش داد. در این پژوهش کاربرد میکوریز و پرایمینگ بذر پرولین برگ را به‌ترتیب 20 درصد افزایش و 18/5 درصد کم کرد. کاربرد گونه موسه‎آ فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز را نسبت به تیمار عدم تلقیح 15/6 درصد افزایش داد و عملکرد دانه بیشتری (9/5 درصد) ایجاد کرد. در این تحقیق پرایمینگ اثری بر عملکرد و اجزای آن نداشت به‎جز در سال دوم تحقیق که پرایمینگ در شرایط تلقیح با گونه اینترارادایس در تیمار شوری منجر به افزایش 23 درصدی تعداد سنبله در بوته نسبت به تیمار پرایم‌نشده شد. از دیگر نتایج افزایش 14/5 درصدی شاخص برداشت در اثر کاربرد میکوریز بود. در مجموع کاربرد میکوریز در شرایط شور قابل توصیه است، اما استفاده از پرایمینگ بذر تنها در ترکیب با گونه اینترارادایس می‎تواند سودمند باشد.