به‌منظور بررسی اثر‌ تیمار‌های محلول‌پاشی و کم‌آبیاری بر صفات کمّی و کیفی چغندر‌قند، آزمایشی به‌صورت کرت‌های یک‌بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1398 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهرکرد انجام شد. تیمار‌های آبیاری شامل: آبیاری پس از 70، 100 و 130 (به‌ترتیب I3, I2, I1) میلی‌متر تبخیر تجمعی از تشتک تبخیر کلاس A در کرت‌های اصلی و تیمار‌های کودی به‌صورت محلول‌پاشی شامل: شاهد (بدون مصرف کود)، پتاسیم (K)، بور (B) و تلفیق بور + پتاسیم (B + K) در کرت‌های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بیشترین عیار قند مربوط به تیمار آبیاری I2 و محلول‌پاشی بور بود که از لحاظ آماری با تیمار آبیاری I1 و محلول‌پاشی بور + پتاسیم تفاوت معنی‌دار نداشت. اگرچه در تیمار آبیاری I2 نسبت به تیمار آبیاری I1 عیار قند افزایش یافت، اما عملکرد شکر سفید احتمالاً به‌واسطه کاهش عملکرد ریشه و افزایش ناخالصی‌های ریشه و درنتیجه افزایش قند ملاس (ناشی از تنش خشکی) درنهایت کاهش یافت. بیشترین وزن تر شاخساره، قطر ریشه و وزن خشک تک‌ریشه در تیمار آبیاری I1 و محلول‌پاشی بور + پتاسیم مشاهده شد. کمترین میزان نیتروژن‌ مضره و قند ملاس نیز به‌ترتیب در شرایط آبیاری کامل و محلول‌پاشی پتاسیم و بور + پتاسیم به‌دست آمد. از آنجایی که بیشترین عملکرد شکر سفید در شرایط آبیاری کامل و محلول‌پاشی بور + پتاسیم به‌دست آمد، می‌توان نتیجه گرفت تنش خشکی طی مراحل رشد و نمو چغندر‌قند مطلوب نیست. در مجموع چون بیشتر مناطق کشور به‌ویژه در سال‌های اخیر با تنش خشکی مواجهند؛ بنابراین محلول‌پاشی عناصر بور و پتاسیم می‌تواند به‌عنوان رهیافتی برای کاهش آثار سوء تنش خشکی و بهبود صفات کمّی و کیفی چغندر‌قند مورد توجه قرار گیرد.