دوره 12، شماره 3 - ( 8-1401 )
جلد 12 شماره 3 صفحات 115-101 |
برگشت به فهرست نسخه ها
سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی ، darabi6872@yahoo.com
چکیده: (511 مشاهده)
به‌منظور مقایسه خصوصیات کمی و کیفی و ارزیابی تحمل به تریپس ژنوتیپ‌های پیاز این بررسی به مدت دو سال زراعی (1392-94) به‌صورت آزمایش اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. عامل اصلی محیط (شامل دو مزرعه سم پاشی شده و سم‌پاشی نشده) و عامل فرعی ده ژنوتیپ (جمعیت بهبود یافته پیاز بهبهان، محلی بهبهان، محلی پادوک، محلی رامهرمز، محلی سرکره برازجان، محلی قرمز ایرانشهر، محلی کمره‌ای خمین، محلی درچه اصفهان و ارقام تگزاس ارلی‌گرانو و پریماورا) بود. در این پژوهش گیاهان به‌صورت نشایی کشت شدند. بذور در اواسط مهر ماه در خزانه کشت و نشاها در مرحله دو تا سه برگی و در اواخر آذر ماه به زمین اصلی منتقل شدند. برداشت سوخ در زمان افتادن 50 تا80 درصد برگ‌ها و شروع خشک شدن آنها صورت گرفت. از میان گونه‌های تریپس موجود بر روی بوته‌های پیاز، گونه غالب Thrips tabaci بود. به‌منظور کنترل تریپس در سال اول آزمایش چهار نوبت و در سال دوم، سه نوبت سم‌پاشی انجام گرفت. ارتفاع برگ، عملکرد کل و قابل‌فروش، متوسط وزن سوخ و درصد ماده خشک سوخ در محیط سم‌پاشی شده در مقایسه با محیط سم‌پاشی نشده به‌طور معنی‌داری افزایش یافت. سم‌پاشی به¬طور معنی¬داری سبب کاهش درصد وزنی دوقلویی و جمعیت تریپس شد، ولی تأثیر سم پاشی بر تعداد برگ معنی‌داری نشد. با توجه به عدم کاهش عملکرد کل و قابل فروش توده محلی رامهرمز در محیط سم‌پاشی نشده، این توده در مقایسه با سایر ژنوتیپ‌های مورد مطالعه را می‌توان به‌طور نسبی در مقابل تریپس پیاز مقاوم تلقی کرد، ولی با عنایت به اینکه بیشترین محصول در دو محیط سم‌پاشی شده و سم‌پاشی نشده به‌ترتیب توسط ارقام تگزاس‌ارلی‌گرانو و پریماورا تولید شدند، برای کشت در محیط سم‌پاشی شده رقم تگزاس‌ارلی‌گرانو و برای محیط سم‌پاشی نشده رقم پریماورا توصیه می‌شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |