به¬منظور بررسی تأثیر تنظیم‌کننده‌های رشد گیاهی جیبرلین، سیتوکینین و سایکوسل بر برخی صفات فیزیولوژیک دو رقم گندم تحت رژیم‌های مختلف آبیاری، آزمایشی به¬صورت کرت‌های دوبار خرد شده بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کردستان در سال زراعی 96-1395 انجام گرفت. فاکتور آبیاری در چهار سطح: دیم، یک آبیاری (در مرحله غلاف رفتن)، دو آبیاری (در مراحل غلاف رفتن + گلدهی) و سه آبیاری (در مراحل غلاف رفتن + گلدهی+ دانه بندی) به¬عنوان عامل اصلی، دو رقم گندم (سیروان و هما) به¬عنوان عامل فرعی و فاکتور محلول‌پاشی با تنظیم‌کننده‌های رشد شامل: شاهد، جیبرلین (100 میکرومولار)، سیتوکینین (100 میکرومولار) و سایکوسل (سه گرم در لیتر) در مراحل ساقه رفتن و دانه‌بندی به¬عنوان عامل فرعی فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که میزان کربوهیدرات‌های محلول در شرایط دیم بالاتر بود. از طرفی، محتوی نسبی آب، سرعت کاهش آب از برگ وحداکثر کارایی فتوشیمیایی فتوسیستم ɪɪ (Fv/Fm) تحت تیمار آبیاری افزایش یافت. بیشترین میزان کلروفیل‌های a و کل نیز در تیمار سه ‌آبیاری به‌دست آمد. با محلول‌پاشی در مرحله ساقه رفتن و دانه‌بندی، کاربرد جیبرلین سبب کاهش سرعت کاهش آب از برگ شد. اما، کاربرد سیتوکینین و سایکوسل سبب افزایش محتوی کاروتنوئیدها، کاربرد جیبرلین و سایکوسل سبب افزایش حداکثر کارایی فتوشیمیایی فتوسیستم ɪɪ (Fv/Fm) و کاربرد هر سه تنظیم‌کننده رشد سبب افزایش کربوهیدرات‌های محلول شد. نتایج همچنین نشان داد با محلول‌پاشی در مرحله ساقه رفتن، بالاترین میزان عملکرد دانه با کاربرد تنظیم‌کننده‌های سیتوکینین و سایکوسل و در مرحله دانه‌بندی با کاربرد سایکوسل در تیمار سه¬بار آبیاری به‌دست آمد و رقم هما عملکرد دانه بالاتری نسبت به رقم سیروان داشت. لذا بر اساس نتایج حاصل، کاربرد تنظیم‌کنندهای رشد سیتوکینین وسایکوسل جهت بهبود برخی صفات فیزیولوژیک و افزایش عملکرد دانه گندم پیشنهاد می‌شود.