به¬منظور بررسی تاثیر پوترسین، ورمی‌کمپوست و میکوریزا بر عملکرد، فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی و روند تغییرات برخی صفات فیزیولوژیک تریتیکاله در رژیم‌های مختلف آبیاری، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 99-1398 اجرا شد. فاکتورهای آزمایشی آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل به‌عنوان شاهد، قطع آبیاری در 50 درصد مراحل آبستنی و سنبله‌دهی)، کاربرد کودهای زیستی و آلی در چهار سطح (عدم کاربرد به‌عنوان شاهد، کاربرد ورمی‌کمپوست، میکوریزا، کاربرد توأم ورمی‌کمپوست و میکوریزا) و محلول‌پاشی پوترسین در سه سطح (محلول‌پاشی با آب به‌عنوان شاهد، محلول‌پاشی 0/4 و 0/8 میلی‌مولار) را شامل می‌شدند. نتایج نشان داد قطع آبیاری در مرحله آبستنی، کاربرد توأم میکوریزا با ورمی‌کمپوست و محلول‌پاشی 0/8 میلی‌مولار پوترسین فعالیت آنزیم‌های کاتالاز، پراکسیداز و پلی‌فنل‌اکسیداز را نسبت به شرایط عدم کاربرد کودهای زیستی و پوترسین در همین سطح از آبیاری افزایش داد. بررسی روند تغییرات برخی صفات فیزیولوژیک نشان داد که در 242 روز بعد از کاشت، کاربرد توأم میکوریزا با ورمی‌کمپوست و محلول‌پاشی 0/8 میلی‌مولار پوترسین در شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی، محتوای نسبی آب (39/1 درصد)، محتوای کلروفیل a (49/4 درصد)، شاخص کلروفیل (37/2 درصد)، هدایت روزنه‌ای (32/1 درصد)، فلورسانس متغیر (84/9 درصد)، فلورسانس حداکثر (45/1 درصد)، و عملکرد کوانتومی (27/6 درصد) را نسبت به شرایط عدم کاربرد کودهای زیستی و پوترسین و قطع آبیاری در مرحله آبستنی افزایش داد. همچنین کاربرد میکوریزا و ورمی‌کمپوست و محلول‌پاشی 0/8 میلی‌مولار پوترسین در شرایط آبیاری کامل، محتوای پراکسید هیدروژن (29/2 درصد) را کاهش داد در¬حالی¬که عملکرد دانه را 39/6 درصد نسبت به شرایط عدم کاربرد کودهای زیستی و پوترسین تحت شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی افزایش داد. به‌‌نظر می‌‌رسد کاربرد توأم میکوریزا و ورمی¬کمپوست و محلو¬پاشی پوترسین، می¬تواند عملکرد دانه تریتیکاله را تحت شرایط محدودیت آبی، به¬واسطه بهبود فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی و برخی صفات فیزیولوژیک افزایش دهد.