آزاده خبازی پور، سید عبداله افتخاری، نوراله معلمی ، سید محمدحسن مرتضوی،
دوره ۴، شماره ۱۲ - ( تابستان ۱۳۹۳ )
چکیده
این تحقیق به منظور ارزیابی تأثیر اسید‌جیبرلیک و پاکلوبوترازول به ترتیب بر بهبود گلدهی و کاهش رشد رویشی توت‌فرنگی در جهت افزایش محصول‌دهی انجام شد. اسید‌جیبرلیک و پاکلوبوترازول از تنظیم کنندگان رشد گیاهی هستند. اسید‌جیبرلیک می‌تواند به-عنوان افزایش دهنده و پاکلوبوترازول به‌عنوان کندکننده رشد عمل کند. در این آزمایش اسید‌جیبرلیک در غلظت ۱۰۰ میلی گرم در لیتر در زمان‌های ۳۰ و۹۰ روز پس از کشت و پاکلوبوترازول در غلظت ۱۵۰ میلی‌گرم در لیتر در زمان ۵۰ روز پس از کشت در قالب طرح کرت خرد شده با سه تکرار روی دو رقم توت‌فرنگی دیامنت و پاروس تیمار شدند. نتایج نشان داد که محلول‌پاشی برگی اسید‌جیبرلیک در زمان ۳۰ روز پس از کشت به اضافه پاکلوبوترازول روی دو رقم، گلدهی، مقدار محصول و مواد جامد محلول میوه را کاهش داد ولی طول ساقه رونده را تا ۱۲۷ سانتی‌متر افزایش داد. کاربرد اسید‌جیبرلیک ۹۰ روز پس از کشت میانگین گلدهی را تا ۲۵ گل افزایش داد ولی مقدار میوه افزایش نیافت. تیمار پاکلوبوترازول تولید ساقه رونده را به شدت کاهش داد ولی بر تعداد برگ و طول دمبرگ اثر نداشت. هم‌چنین تیمارها تأثیری بر میزان کلروفیل برگ نداشتند. بیشترین و کمترین وزن میوه مربوط به رقم دیامنت بود که به ترتیب در تیمار شاهد با ۸/۱۷ گرم و تیمار دو مرحله اسید‌جیبرلیک به اضافه پاکلوبوترازول با ۸/۳ گرم به‌دست آمد. در کل با تیمار اسید‌جیبرلیک میوه‌دهی بهبود نیافت و تیمار پاکلوبوترازول در کاهش تعداد ساقه رونده بیشتر از دیگر ویژگی‌های رویشی موثر بود.
