مجله تولید و فرآوری محصولات زراعی و باغی

قارچ تکمه­ای دارای عمر انبارمانی کم بوده و قهوه­ای شدن، کاهش وزن و آلودگی میکروبی از تغییرات عمده­ای است که پس از برداشت قارچ تکمه­ای رخ می­دهد و باعث کاهش ارزش اقتصادی آن می‌شود­. بنابراین، در این پژوهش، اثر برخی از تیمارهای پس از برداشت از جمله کلرید کلسیم (۳/۰ و ۴۵/۰ درصد)، اسید آسکوربیک (۱، ۲ و ۳ میلی­مولار)، و پراکسید هیدروژن یک درصد بر افزایش ماندگاری قارچ تکمه­ای بررسی شد. قارچ­ها به‌مدت دو دقیقه در تیمارهای فوق غوطه­ور شده و پس از خشک شدن در دمای آزمایشگاه، در درون ظروف پلی­اتیلنی با استفاده از پوشش سلوفان بسته­بندی و به دمای چهار درجه سانتی‌گراد منتقل شدند. برخی صفات کیفی و کمی در زمان­های هشت و ۱۶ روز انبارداری مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد غوطه‌ور کردن در کلریدکلسیم ۴۵/۰ درصد، اسید آسکوربیک دو و سه میلی­مولار و پراکسید هیدروژن یک درصد به‌طور قابل توجهی، کیفیت بازارپسندی قارچ خوراکی تکمه­ای را حفظ و از باز شدن کلاهک آن ممانعت نمودند. تیمار کلرید کلسیم با کنترل کاهش وزن، حفظ سفتی، کاهش نشت یونی و کاهش جمعیت باکتری تیماری مؤثر در حفظ کیفیت پس از برداشت قارچ خوراکی بود. اسید آسکوربیک نیز در ممانعت از کاهش وزن تیماری بسیار مؤثر بوده و در حفظ سفتی، کاهش نشت یونی و کاهش جمعیت باکتری مؤثر نشان داد، ولی تیمار پراکسید هیدروژن تنها با کاهش شدید جمعیت باکتری به حفظ کیفیت پس از برداشت قارچ تکمه­ای کمک کرد.

میوه توت­ فرنگی به دلیل رطوبت و فعالیت متابولیکی بالا، ماندگاری پس از برداشت کوتاهی دارد. به منظور افزایش کیفیت و عمر انباری میوه­ توت­فرنگی، اثر غلظت­های مختلف اسانس پوست لیمو و پرتقال به همراه پوشش پکتین در دمای ۲۰ درجه سانتی­گراد (عمر قفسه­ای) به مدت ۶ روز و دمای ۵ درجه سانتی­گراد (زمان انبارمانی) به مدت ۱۲ روز مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش با شش تیمار شامل تیمار شاهد (آب مقطر)، پکتین یک درصد، پکتین با اسانس پوست پرتقال و پوست لیمو هر کدام با دو غلظت نیم و یک درصد، در سه تکرار بر پایه طرح کاملاً تصادفی انجام شد. کیفیت میوه به وسیله بازارپسندی، درصد کاهش وزن،  میزان آنتوسیانین، میزان ویتامین C، پروتئین و کلروفیل کاسبرگ هر سه روز یکبار اندازه­گیری شد. بر اساس نتایج، تیمار پوشش پکتین به همراه اسانس مرکبات منجر به تأخیر در تخریب پروتئین، میزان آنتوسیانین، میزان ویتامینC و کلروفیل کاسبرگ گردید. نتایج نشان داد که پوشش غنی شده پکتین به همراه اسانس لیمو اثر معنی­داری روی حفظ کیفیت ظاهری میوه در طی دوره انبارمانی و تأخیر در کاهش وزن میوه نسبت به سایر تیمارها دارد. به علاوه بیشترین میزان ویتامین C و آنتوسیانین برای تیمار پوششی مذکور در دمای ۵ درجه سانتی­گراد به مدت ۱۲ روز به دست آمد.­­ همه تیمارهای پوششی به طور معنی­داری در هر دو دمای ۵ و ۲۰ درجه سانتی­گراد نسبت به تیمار شاهد باعث تاخیر در کاهش وزن شدند. نتایج نشان داد که اضافه کردن غلظت­های بالاتر از اسانس پرتقال (یک درصد) به پوشش پکتینی نتوانست کیفیت میوه را بهبود ببخشد. به علاوه این امر سبب تسریع پوسیدگی میوه نیز شد. بر اساس نتایج، پوشش پکتین به همراه اسانس لیمو یک درصد تیمار مناسبی جهت حفظ کیفیت عمر قفسه­ای و انبارمانی میوه توت­فرنگی رقم پاروس بود. با این حال، جهت کاهش طعم ناشی از کاربرد اسانس مرکبات روی میوه پژوهش­های بیشتری لازم است.

به منظور تعیین تنوع ژنتیکی بین برخی توده‌های بومی یونجه زراعی، شش جمعیت ایرانی بمی، رهنانی، نیک شهری، همدانی (از منطقه اصفهان)، همدانی (ازمنطقه شیراز)، یزدی و یک جمعیت رنجر آمریکایی با ۲۴ جایگاه ریز ماهواره طراحی شده از مناطق (Expressed Sequence Tags (ESTs گیاه Medicago truncatula و سه جایگاه ریز ماهواره‌ای شناسایی شده از کتابخانه ژنومی M. sativa ارزیابی شدند. بر اساس نتایج تکثیر باندهای مورد نظر و میزان چند شکلی، از بین آغازگرهای به کار رفته چهار جایگاه (EST-SSR (AW۹,BEE,TC۶,TC۷ و یک جایگاه ریز ماهواره ژنومی (AFct۳۲) برای تخمین تنوع ژنتیکی میان جمعیت‌های یونجه مورد بررسی مناسب تشخیص داده شدند. در مجموع ۴۶ آلل برای این جایگاه‌ها در جمعیت‌های یونجه ردیابی شد. تعداد آلل‌های هر جمعیت در هر جایگاه از شش تا یازده متغیر بود و شاخص تنوع ژنتیکی جایگاه‌ها در میان جمعیت‌ها از ۶۲/۰ تا ۸۷/۰ برآورد شد. تجزیه و تحلیل روابط ژنتیکی بر اساس اطلاعات EST-SSR، جمعیت رنجر آمریکایی را به طور کامل از جمعیت‌های یونجه ایرانی متمایز نمود. بنابراین به نظر می‌رسد که والدین این یونجه متفاوت از جمعیت‌های ایرانی باشد. بر اساس دندروگرام رسم شده، جمعیت‌های یونجه ایرانی به دو گروه اصلی تقسیم شدند. ارقام سردسیری همدانی و رهنانی در یک گروه و ارقام گرمسیری بمی، یزدی و نیک شهری در گروه دیگر قرار گرفتند. موقعیت مناطق ریز ماهواره‌های EST در ناحیه کد شونده ژنوم، احتمالاً قابلیت استفاده از این نوع نشانگرها را برای روشن کردن روابط بین جمعیت‌های یونجه افزایش می‌دهد