توت‌فرنگی یکی از میوه‌های پرمصرف با سطح زیر کشت گسترده در جهان است. مهم‌‌ترین مشکل پس از برداشت این محصول ماندگاری کم و فسادپذیری زیاد میوه است؛ به‌طوری که بیش از پنجاه درصد میوه‌های برداشت شده در ایران از بین می‌رود. هدف از این تحقیق بررسی واکنش بیوشیمیایی و انبارمانی میوه توت‌فرنگی رقم کاماروسا با کاربرد غلظت‌های مختلف متیل جاسمونات به‌صورت آزمایش اسپلیت پلات در زمان بر پایه طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار بود. تیمارها شامل غلظت‌های مختلف متیل جاسمونات (۸ و ۱۲ میکرومولار) به‌همراه شاهد (آب مقطر) و زمان‌های مختلف نمونه‌برداری (۷، ۱۴ و ۲۱ روز) در طول مدت نگهداری پس از برداشت بود. در طول پژوهش، میوه‌ها در سردخانه با شرایط دمایی ۰/۵±۲ درجه سانتی‌گراد، میزان رطوبت ۹۵-۹۰ درصد و میزان گاز کربنیک ۱۵ درصد نگهداری شدند. نتایج نشان داد با طولانی‌تر شدن دوره انباری، تیمار متیل جاسمونات باعث کاهش افت ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و فعالیت آنزیم آنتی‌اکسیدانی کاتالاز میوه شد. بر همین اساس بیشترین ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و فعالیت آنزیم کاتالاز در غلظت ۱۲ میکرومولار به‌دست آمد. بیوسنتز اتیلن در میوه‌های تیمار شده در مقایسه با شاهد به‌طور معنی‌داری طی زمان تحت تأثیر قرار گرفت. به‌طوری که متیل جاسمونات در غلظت ۱۲ میکرومولار موجب کاهش روند تولید اتیلن شد. همچنین استحکام میوه در تیمار متیل جاسمونات پنج میکرومولار با افزایش دوره انباری بهبود یافت. بر اساس نتایج این آزمایش متیل جاسمونات به‌دلیل افزایش بازارپسندی میوه توت‌فرنگی و همچنین عدم موارد منع مصرف و اثرات مضر، پتانسیل مناسبی برای کاهش تلفات پس از برداشت توت‌فرنگی را دارد.
