کنترل شیمیایی علفهای هرز، نگرانی‌های جدی را از نظر سلامت غذایی و محیط‌زیست به‌دنبال دارد که این امر توجه به تکنیکهای مدیریت غیر شیمیاییعلفهای هرز نظیر کشت مخلوط را ضروری تلقی میکند. کشت مخلوط میتواند علفهای هرز را مهار کرده و مصرف علف‌کشها را در سیستمهای تولیدی کاهش دهد. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی اثرات کشت مخلوط باقلا و ذرت و نیز کنترل دستی علف‌هرز بر عملکرد دانه ذرت و عملکرد کل بود. آزمایش در سال زراعی ۱۳۸۹ به‌صورت طرح بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی‌سینا اجرا شد. کشت خالص ذرت با کنترل علف‌هرز (MWF)، کشت خالص ذرت بدون کنترل علف‌هرز (MWI)، ذرت به‌همراه ۱۵ درصد باقلا (M + ۱۵%F)، ذرت به‌همراه ۳۰ درصد باقلا (M + ۳۰%F)، ذرت به‌همراه ۴۵ درصد باقلا (M + ۴۵%F) و کشت خالص باقلا تیمارهای آزمایشی بودند. اثر تیمارها بر زیست‌توده و تراکم علف‌هرز معنیدار شد، بهطوری‌که با افزایش تراکم باقلا در کشت مخلوط، بهطور معنیداری تراکم و زیست‌توده علف‌هرز از ۸۵ بوته و ۳۱۰ گرم در مترمربع در تیمار MWI به ۲۲ بوته و ۶۳ گرم در مترمربع در تیمار M + ۴۵%F کاهش یافت. بیشترین تعداد ردیف دانه در بلال، تعداد دانه در بلال، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک ذرت (بهترتیب ۸۰۳۳ و ۱۷۹۳۳ کیلوگرم در هکتار) در تیمار MWF و کمترین میزان در تیمار MWI مشاهده شد ولی، بین تیمار MWF و M + ۴۵%F از نظر عملکرد کل (مجموع عملکرد دانه ذرت و باقلا) تفاوت معنیداری وجود نداشت. کشت خالص باقلا نیز بیشترین اجزای عملکرد و عملکردهای دانه و بیولوژیک را داشت و در تیمارهای کشت مخلوط با افزایش تراکم باقلا، صفات فوق به‌جز تعداد غلاف در بوته، افزایش یافتند. بیشترین میزان شاخصهای کارایی کنترل علف‌هرز (۷۳ درصد) و مجموع ارزش نسبی (۱۴/۱) نیز به تیمار M + ۴۵%F تعلق گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که کشت مخلوط افزایشی باقلا به‌ویژه در تراکمهای بالاتر به‌عنوان گیاه همراه با ذرت، علاوه بر کنترل علفهای هرز، عملکرد قابل قبولی نیز تولید میکند.
