این پژوهش به منظور تأثیر غلظت‌های مختلف پوشش کیتوزان بر کیفیت و عمر پس‌از‌برداشت میوه موز رقم کاوندیش صورت گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی با سه تکرار در انباری با دمای ۱۵ درجه سانتی‌گراد و رطوبت ۹۰-۸۵ درصد انجام گرفت. تیمارها شامل چهار سطح کیتوزان (صفر، ۵/۰، ۱ و ۲ درصد) و اندازهگیری صفات در زمان‌های صفر، ۵، ۱۰، ۱۵ و ۲۰ روز انجام گرفت و صفاتی از قبیل تغییرات وزن، سفتی، پوسیدگی، میزان فنل، ظرفیت آنتی‌اکسیدانی، پی‌اچ، اسید قابل تیتراسیون، مواد جامد محلول، ویتامین ث، آنزیم پلی‌فنل اکسیداز، میزان قهوه‌ای شدن و رنگ اندازهگیری شدند. نتایج پژوهش نشان داد که تیمار کیتوزان باعث بهبود برخی ویژگی‌های کیفی در میوه موز گردید. کیتوزان از دستدهی آب و کاهش وزن، سفتی، محتوای اسید آسکوربیک و رنگگیری را به تأخیر انداخت. بیشترین شاخص پوسیدگی (۰۹/۸ درصد) مربوط به تیمار شاهد و کمترین (۴۵/۲ درصد) آن مربوط به تیمار کیتوزان ۲ درصد بعد از بیست روز نگهداری بود. میزان مواد جامد محلول و اسیدهای آلی در طی دوره انبارمانی افزایش یافت و میوه‌های تیمار شده با کیتوزان ۱ و ۲ درصد کمترین مواد جامد محلول و اسید را داشتند. همچنین در پایان دوره انبارداری میوه‌های تیمار شده با ۱ و ۲ درصد کیتوزان بالاترین پی‌اچ، محتوای فنل و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی را نشان دادند. در نهایت می‌توان بیان داشت تیمارهای کیتوزان با غلظت‌های ۱ و ۲ درصد یه صورت مؤثری سبب افزایش و حفظ کیفیت انبارمانی میوه موز گردیدند.
