مجله تولید و فرآوری محصولات زراعی و باغی

به­منظور بررسی تأثیر غلظت­های مختلف ایندول بوتیریک ­اسید، نوع پایه و اثر زمان قلمه­گیری بر تکثیر فیکوس بنجامین ابلق (رقم Variegata) به روش قلمه ­پیوندی (پیوند امگا)، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار، در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان در سال 1391 صورت گرفت. در هر تکرار از 10 نمونه آزمایشی استفاده شد. تیمارها شامل چهار سطح هورمون ایندول ­بوتیریک­ اسید (صفر، 2000، 4000 و 6000 میلی­گرم در لیتر)، دو نوع پایه گیاهی (فیکوس بنجامین سبز واریته اگزوتیکا و فیکوس آمستل) و دو زمان قلمه­گیری (اوایل تیر و اواسط شهریور) بودند. فاکتورهای درصد گیرایی پیوند، درصد ریشه­زایی، میانگین طول ریشه، تعداد ریشه، وزن خشک ریشه و درصد زنده­مانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که بیشترین درصد ریشه­زایی و تعداد ریشه در تیمارهای هورمونی 4000 و 6000 میلی­گرم در لیتر به‌دست آمد. بیشترین میانگین طول و وزن خشک ریشه نیز در غلظت 4000 میلی­گرم در لیتر ایجاد گردید. بالاترین درصد گیرایی پیوند و درصد زنده­مانی در تمام تیمارهایی که در آن از اکسین استفاده شد، به‌دست آمد. مناسب­ترین پایه برای تمام فاکتورهای مورد بررسی، پایه فیکوس بنجامین واریته اگزوتیکا بوده است، به‌جزء تعداد ریشه که بیشترین آن در پایه فیکوس آمستل حاصل شد. بهترین زمان از لحاظ ریشه­زایی و خصوصیات ریشه و درصد زنده‌مانی، شهریور بوده است درحالی‌که بالاترین میزان گیرایی پیوند در تیر ماه به‌دست آمد. نتایج این آزمایش نشان ­دهنده اثر مفید اکسین، زمان قلمه­گیری و نوع پایه گیاهی در تکثیر بنجامین ابلق به روش پیوند رومیزی است.