مجله تولید و فرآوری محصولات زراعی و باغی

شوری از مهم‌ترین فاکتورهای غیر زیستی محدود کننده رشد و عملکرد گیاهان محسوب می‌شود. این پژوهش با هدف ارزیابی اثر همزیستی مایکوریزا بر مکانیسم‌های فیزیولوژیکی گوجه‌فرنگی در پاسخ به تنش شوری انجام شد. سه رقم گوجه‌فرنگی در دو سطح حضور و عدم حضور قارچ مایکوریزا و در سه سطح تیمار شوری (آب غیر شور (شاهد)، تنش ملایم (چهار دسی‌زیمنس بر مترمربع) و تنش شدید (هفت دسی‌زیمنس بر مترمربع) به‌صورت فاکتوریل، در قالب بلوک کامل تصادفی در حوضچه‌های لایسیمتری در گلخانه کشت شدند. به‌منظور مطالعه صفات فیزیولوژیکی و درصد همزیستی در ابتدای گل‌دهی نمونه‌گیری صورت گرفت. ضمن اینکه پس از رسیدگی فیزیولوژیکی، عملکرد تعیین شد. نتایج نشان داد همزیستی با مایکوریزا بر بیوماس گوجه‌فرنگی در تیمار آبیاری با آب غیر شور، افزایش معنی‌دار داشت. درصد کلونیزاسیون ریشه‌ها در شوری شدید، افزایش معنی‌دار یافت. در رقم (Primo Rio) همزیست با قارچ، بیشترین سطح برگ، سطح ریشه و حجم ریشه مشاهده شد که از نظر آماری معنی‌دار بودند. میزان آنتوسیانین و فلاونوئید در تیمار شوری شدید بدون مایکوریزا افزایش معنی‌داری داشتند که حاکی از تأثیر مثبت تنش شوری در افزایش غلظت آنها بوده است. به‌طورکلی می‌توان نتیجه گرفت که همزیستی مایکوریزایی با تأثیر مثبت بر سطح برگ به‌عنوان منبع فتوسنتز کننده و با توسعه سطح ریشه و حجم ریشه، با افزایش میزان جذب نقش به‌سزایی در تعدیل تنش شوری خواهد داشت. در نهایت Grande op  و Primo Rio به‌ترتیب رقم حساس و متحمل برای مزارع شور شناخته می‌شود.